ΑΜΚΕ Ερύμανθος

Αρχική Λαογραφικά στοιχεία


Λαογραφικά στοιχεία

Η Λαογραφία είναι το σημαντικότερο στοιχείο της ταυτότητας ενός λαού. Η Λαογραφία γενικά εξετάζει τον λαϊκό μας πολιτισμό. Η αξία της Λαογραφίας δεν μετριέται με τίποτα. Είναι ένα θέμα τεράστιο, αστείρευτο και ατέλειωτο.

Η Λαογραφία αποτελεί έναν αξιόλογο τομέα των ανθρωπολογικών επιστημών και συμβάλλει κατά θετικό τρόπο στην κατανόηση των ανθρώπων και των λαών. Η Λαογραφία με το ξεδίπλωμα του προγονικού πολιτισμού και των εκδηλώσεων ενός λαού στο παρελθόν βοηθάει στον διαχωρισμό των ανθρώπων ενός τόπου από τους ανθρώπους ενός άλλου τόπου. Είναι η επίδραση αυτής της κληρονομιάς που διαφοροποιεί τους ανθρώπους μιας συγκεκριμένης περιοχής από τα γνωρίσματα μιας άλλης.

Η μελέτη της Λαογραφίας μας είναι περισσότερο σήμερα αναγκαία και απαραίτητη για λόγους ιστορικής γνώσης, αλλά και πρακτικής σκοπιμότητας, για την ρύθμιση της εξελικτικής πορείας του πολιτισμού μας, γιατί μόνον όταν λαμβάνονται υπ' όψιν οι πολιτιστικές ρίζες του παρελθόντος διασφαλίζεται η ιστορική συνέχεια. Και για να γίνει αυτό καλύτερα κατανοητό, θα αναφερθεί ένας μύθος.

 


 

Δυο λόγια για το ξωκλήσι και τον Άγιο Νικόλαο (Αφήγηση της Χοζοβίτισσας γιαγιάς μου, Αθανασίας Τριανταφυλλοπούλου-Παπακωνσταντοπούλου, 1887- 1971). Πολύ κοντά από εκεί που είναι σήμερα το ξωκλήσι του «Αϊ-Νικόλα» (του Αγίου Νικολάου του νέου, του εξ Ανατολής), στην «Απάνου Χόζοβα», υπήρχε παλαιότερα πολύ μεγάλο μοναστήρι του Αγίου (ανατολικά-νοτιανατολικά). Ήταν τόσο πλούσιοι που οι καλόγεροι άδειαζαν τα λεφτά από το ένα τσουβάλι στο άλλο με το φτυάρι! Κάποτε ένα καλογεροπαίδι ζήτησε να του βγάλει ένα μικρό μερίδιο κι εκείνοι του φερθήκανε άσχημα. Όχι μόνο δεν του δώσανε, αλλά το μαλώσανε, μπορεί και να το βαρέσανε. Εκείνο στενοχωρήθηκε πολύ και έφυγε κλαίγοντας, λέγοντάς τους πως πάει...
ΠΩΣ ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ Τώρα που δεν είμαι στην υπηρεσία, σκέπτομαι με νοσταλγία τα περασμένα. Και είναι ωραίο πράγμα να ζει κανείς με τις αναμνήσεις του, προπαντός όταν αυτές είναι ευχάριστες. Θέλω να σημειώσω κάτι, που το παραλείπουν πολλοί ή δεν θέλουν να το σκέπτονται. Εγώ, αντίθετα, νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση, αλλά και ικανοποίηση, αναφερόμενος στα παρωνύμια (παρατσούκλια κατά την κοινή έκφραση), με τα οποία με βάφτισαν κατά καιρούς οι μαθητές μου στα διάφορα σχολεία που υπηρέτησα. Οι μαθητές, κατά κανόνα, κολλάνε στους περισσότερους καθηγητές τους από μια τέτοια ρετσινιά, ένα παρατσούκλι. Και έτσι τους φωνάζουν μεταξύ...
Το αθάνατο ελληνικό δημοτικό τραγούδι διασκεδάζει και ψυχαγωγεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνισμού, που είναι προσηλωμένο στην πλούσια, αγνή, καθαρή και ξάστερη ελληνική παράδοση. Δυστυχώς τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια ντρέπονται να ασχοληθούν με την πλούσια παράδοσή μας και μας έχουν συνηθίσει σε κοινοτοπίες, στις προχειρότητες, καθώς και σε μια ξέφρενη και ανούσια φλυαρία που δεν ταιριάζουν στην υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια του λαού μας. Απομάκρυναν και εκτόπισαν την πολιτισμική μας κληρονομιά και νόθευσαν ό,τι αγνό και ωραίο δημιούργησαν οι πρόγονοί μας και οι πατέρες μας. Ο ελληνικός λαός ανήκει στα Βαλκάνια. Έχει την λαμπρότερη ιστορία του κόσμου και...
Πάνω στα ερείπια της αρχαίας Αζανικής πόλης Ψωφίδα είναι χτισμένα τα Τριπόταμα. Στο τρίγωνο των «τριών ποταμών και των τριών κοιλάδων», σε ένα σημείο όπου τρεις νομοί, τρεις αδερφές με κοινή ιστορία και κοινή παράδοση, η Αχαΐα, η Ηλεία και η Αρκαδία φιλιούνται και χωρίζονται και ενώνονται τα τρία ποτάμια, ο Ερύμανθος ή Νουσαΐτικος, ο Αροάνιος ή Λειβαρτζινός και ο Σειραίος ή Βερτσιώτικος. Στις όχθες των τριών ποταμών και στις δροσερές κοιλάδες τους απλώνονται τα Τριπόταμα, που σήμερα πήραν το παλιό τους όνομα και λέγονται Ψωφίδα. Εδώ αδελφώνονται τρεις ποταμοί, τρεις κοιλάδες, αλλά...
Ο προφήτης Ηλίας είναι ο κατ' εξοχήν άγιος των βουνών. Σ' όλα τα νησιά και στα περισσότερα βουνά της Ελλάδας υπάρχει κι από ένα εξωκκλησάκι, μοναχικό, αφιερωμένο στον Άγιο Ηλία. Είναι οι Αϊ - Λιάδες. Πολλές κορυφές βουνών αφιερωμένες στον Αϊ - Λια έχουν ιστορική και αρχαιολογική αξία, όπως οι κορυφές του Αραχναίου της Αργολίδας, από την κορυφή του οποίου έμαθαν οι Ατρείδες των Μυκηνών την άλωση της Τροίας. Ο Άγιος Ηλίας κατέχει εξέχουσα θέση στην ελληνική, ευρωπαϊκή, αραβική και ιουδαϊκή λαογραφία και λατρεύεται παντού στις υψηλές κορυφές των βουνών. Για την...
«Η αγωγή ξυπνάει τον αγωγιάτη», λέει μια λαϊκή παροιμία. Υπήρχαν και στο Βερσίτσι αγωγιάτες, όπως υπάρχουν και σε όλα τα ορεινά χωριά μας. Τους θυμάμαι, γιατί τους χρησιμοποιούσα και εγώ όταν ήμουν αναγκασμένος να φεύγω ή όταν γύριζα και είχα αποσκευές, μιας και άλλο μέσο μεταφορικό δεν υπήρχε. Οι αγωγιάτες ήσαν άνθρωποι ικανοί στο περπάτημα, στην πεζοπορία πίσω από τα ζώα τους, πίσω από τα μουλάρια τους, που τα φόρτωναν και μετέφεραν με σταθερότητα τα εμπορεύματα των άλλων από τον έναν τόπο στον άλλο και κυρίως από τα πλησιέστερα τέρματα των αυτοκινήτων προς το εσωτερικό,...
Για τους σημερινούς ανθρώπους τα χάνια είναι άγνωστα. Μερικοί παλιότεροι κάτι θυμούνται. Εκείνοι που τα γνώρισαν στην ακμή τους δεν υπάρχουν σήμερα. Έτσι πολλοί διαβαίνουν πλάι από τα χαλάσματα τους ή και από τα στεκούμενα παλιά χτίσματά τους και δεν τους θυμίζουν τίποτα. Δεν υποψιάζονται ότι εδώ υπήρξε κάποτε ζωή και κίνηση ζηλευτή. Η λέξη «χάνι» προέρχεται από την τούρκικη «χαν», που σημαίνει πανδοχείο, εξοχικό. Πραγματικά τα χάνια έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του ανθρώπου μέχρι το πρόσφατο παρελθόν. Ήσαν οάσεις μέσα στην έρημο. Ο ταξιδιώτης, ο περαστικός, ο στρατολάτης, ο...
Τα πανηγύρια είναι αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής ζωής του τόπου μας. Αποτελούσαν ένα σημαντικό στοιχείο γιορτής, χαράς και διασκέδασης στην παραδοσιακή μας κοινωνία. Η ζωή στα ορεινά χωριά μας δεν ήταν εύκολη. Οι δουλειές του χωριού και προ παντός του ορεινού χωριού ήταν σκληρές, βαριές, κουραστικές και επίπονες και οι συνθήκες γενικά δύσκολες. Οι κίνδυνοι επίσης ήταν πολλοί και πολλές φορές αξεπέραστοι. Η ζωή των χωρικών μας κύλαγε δύσκολα και μονότονα ήταν ζωή βασανισμένη. Παρ' όλες όμως αυτές τις σκληρές συνθήκες οι άνθρωποι των χωριών μας είχαν ευγενικά και δυνατά συναισθήματα. ...
Για να βγάλει κανείς ρακί, πρέπει να έχει αμπέλια και να κάνει και πολύ κρασί. Το Βερσίτσι στην ακμή του και πολλά αμπέλια είχε και πολύ κρασί. Συγκεκριμένα, κάποια οικογένεια δεν ήταν; χωρίς αμπέλι και χωρίς κρασί. Σαν τρυγούσαν τέλη Σεπτεμβρίου, αρχές Οκτωβρίου έριχναν όλο τον μούστο μαζί με τα τσάπουδα στο μεγάλο βαγένι. Από εκεί άρμεγαν σχεδόν αμέσως το λαγάρι και γέμιζαν πολλά μικρότερα βαρέλια. Έμεναν στο βαγένι τα τσάπουδα (πατημένα σταφύλια) και λίγο κρασί. Αυτό το μείγμα το βάφτιζαν με κάμποσο νερό από την βρύση, άφηνα το μείγμα να...
Στα ορεινά χωριά ο χειμώνας έρχεται γρήγορα και είναι βαρύς. «Από Αύγουστο χειμώνα και από Μάρτη καλοκαίρι» λένε οι συμπαθέστατοι χωρικοί, που γνωρίζουν καλά τα τερτίπια του καιρού. Αυτό είναι μια αλήθεια πολύ σωστή. Ο χειμώνας φτάνει γρήγορα και οι δουλειές είναι πολλές. Πρέπει η κάθε μια να γίνει στον καιρό της. Ανάμεσα στις τόσες άλλες, όπως ο θερισμός, το αλώνισμα, τα αραποσιτοσκαλίσματα, τα ποτίσματα, ο τρύγος, ο θερισμός των αραποσιτών, και η τυροκομιά, συμπεριλαμβάνεται και το μάζεμα των ξύλων για τον χειμώνα. Αυτό είναι ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα των...
Σε όλα τα χωριά των Καλαβρύτων ο τρύγος είναι μια από τις ευγενέστερες γεωργικές απασχολήσεις. Ο τρύγος είναι γλέντι, ένα σωστό πανηγύρι. Κόσμος πάει κι έρχεται στους δρόμους από το χωριό στον κάμπο, που βρίσκονται τα αμπέλια. Είναι η «βεντέμα» της δουλειάς, όπως την λένε οι χωρικοί μας. Πρέπει πρώτα να γίνει ο τρύγος, πρέπει πρώτα να μπει το κρασί στο σπίτι, στο βαγένι και έπειτα να ξεκινήσει η συγκομιδή του αραβοσίτου, των φασολιών, των χαρωνιών, του χόρτου, των καρυδιών, των μήλων, των αχλαδιών και όλης γενικώς της σοδειάς του καρπού,...
Ο θερισμός ή το θέρισμα στις ορεινές αγροτικές περιοχές των Καλαβρύτων γίνεται δύο φορές τον χρόνο. Ο ένας με το θέρισμα του σιταριού τον μήνα Ιούλιο και ο άλλος τον Οκτώβριο με το θέρισμα του αραποσιτιού (αραβοσίτου). Ο θερισμός αρχίζει πολλές φορές και τον Ιούνιο. Προηγούνται πάντοτε τα κριθάρια και ακολουθούν τα σιτάρια. Τα κριθάρια σπέρνονται γρηγορότερα και θερίζονται γρηγορότερα. Μπαίνουν στον θεό τέλος Ιουνίου με αρχές Ιουλίου. Το θέρισμα του σιταριού είναι κουραστικό, κοπιώδες, επίπονο και διαρκεί πολλές μέρες. Για να μπουν στο θέρο, ετοιμάζουν τα δρεπάνια τους οι γυναίκες....
Όταν λέμε αποκριά εννοούμε την τελευταία ημέρα της κρεοφαγίας. Αποκόβουμε ή αποκρούουμε το κρέας. Όταν λέμε Αποκριές, εννοούμε τις τρεις προ της Μεγάλης Σαρακοστής εβδομάδες, οι οποίες έχουν πανηγυρικό και λαογραφικό χαρακτήρα. Οι Αποκριές διασώζουν πολλές συνήθειες από την αρχαιότητα και σχετίζονται με τις πανάρχαιες γιορτές της βλάστησης. Ιστορικά όμως παρουσιάζονται το δέκατο τρίτο αιώνα Στα βυζαντινά χρόνια Απόκρεως λεγόταν η τελευταία ημέρα κρεοφαγίας. Ακολουθούσε η εβδομάδα της Τυρινής ή της Τυροφάγου. Οι Βυζαντινοί έτρωγαν κρέας την πρώτη και τη δεύτερη εβδομάδα. Την πρώτη την έλεγαν απολυτή, τη δεύτερη κρεατινή, γιατί...
Δεν γιορτάζουμε Χριστούγεννα ελληνικά. Γιορτάζουμε Χριστούγεννα «νόθα». Δεν είναι υπερβολή. Μπολιαστήκαμε με ξένες συνήθειες προς τις παραδόσεις μας, άγνωστες μέχρι πρότινος Από τα ξένα και τα αλαργινά εισέβαλαν καινούργιες συνήθειες, ξενόφερτες συνήθειες και κούρσεψαν τα παραδοσιακά κάστρα μας. Στρώθηκαν, θρονιάστηκαν στα μεσογειακά σπίτια μας, στα άγνα και ανόθευτα χωριά μας. Έθιμα βόρεια και δυτικοευρωπαϊκά από τη Γερμανία, τη Σκανδιναβία, τη Σαξονία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιταλία και αλλού. Πριν σαράντα χρόνια, κανένας σχεδόν Έλληνας δεν ήξερε τι ήσαν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα γκι και τόσα άλλα. Στη βόρεια Ευρώπη όμως που...
Στον όμορφο τόπο που γεννηθήκαμε και κατοικούμε, με μια αδιάκοπη διεργασία αιώνων, έχει διαμορφωθεί ένας ιδιαίτερος τρόπος ζωής και ένα θαυμάσιο ήθος ανθρώπων, που δικαιωματικά μπορεί να χαρακτηριστούν ανώτατα ελληνικά. Αυτό το ήθος και αυτό το ύφος παραδίδονται από γενιά σε γενιά από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους και παραλαμβάνονται από τους μικρότερους και νεότερους, ως πολύτιμη παρακαταθήκη του ελληνικού έθνους, συγκροτώντας αυτό που λέμε ελληνικά ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Όταν γυρίζουμε το βλέμμα μας στις συνήθειες και τις παραδόσεις των περασμένων χρόνων, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να το θεωρήσουμε σαν παρελθοντολογία, στείρα και άγονη ανακύκλωση ηθών...
Η Λαογραφία είναι το σημαντικότερο στοιχείο της ταυτότητας ενός λαού. Η Λαογραφία γενικά εξετάζει τον λαϊκό μας πολιτισμό. Η αξία της Λαογραφίας δεν μετριέται με τίποτα. Είναι ένα θέμα τεράστιο, αστείρευτο και ατέλειωτο. Η Λαογραφία αποτελεί έναν αξιόλογο τομέα των ανθρωπολογικών επιστημών και συμβάλλει κατά θετικός τρόπος στην κατανόηση των ανθρώπων και των λαών. Η Λαογραφία με το ξεδίπλωμα του προγονικού πολιτισμού και των εκδηλώσεων ενός λαού στο παρελθόν βοηθάει στον διαχωρισμό των ανθρώπων ενός τόπου από τους ανθρώπους ενός άλλου τόπου. Είναι η επίδραση αυτής της κληρονομιάς που τους διαφοροποιεί ανθρώπους...
Ο τόπος μας είναι πλούσιος σε λαογραφικά στοιχεία. Φτάνει να ενδιαφερθεί να τα επισημάνουμε, να προσέξουμε και να τα καταγράψουμε. Η γη μας έχει χυμούς ανεξερεύνητους, φτάνει να ξέρεις να τους στίγεις. Προσπάθησα και θέρισα λίγα στάχυα από το λειβάδι της. Όμως υπάρχουν κι άλλα και θα υπάρχουν. Δεν θα λείψουν ποτέ. Τίποτα καλύτερο, τίποτα ποιητικότερο, τίποτα πιο χαρούμενο δεν υπάρχει από τον ερχομό κάθε εποχής. Πανηγυρίζουμε για τον ερχομό της άνοιξης και χαιρόμαστε για το πράσινο ένδυμα της γης μας, για τα σπαρτά μας που μεγαλώνουν. Πανηγύρι ο...
ΕΙΣΑΓΩΓΗ Το παρόν βιβλίο «Λαογραφικές σελίδες» του Νώντα Περ. Σακελλαρόπουλου είναι ένα βιβλίο επικεντρωμένο στις εμφανίσεις του λαϊκού πολιτισμού κυρίως της επαρχίας Καλαβρύτων, απ' όπου καταγόταν ο συγγραφέας. Αυτό σημαίνει ότι στα περιεχόμενα των περιεχομένων στοιχείων του υλικού, του πνευματικού και του κοινωνικού βίου των κατοίκων της περιοχής, που συγκρίνονται στον λαϊκό και όχι στον λεγόμενο ανώτερο πολιτισμό, λόγω του παραδοσιακού, αυθόρμητου, ομαδικού και ενεργού χαρακτήρα τους, της σύνδεσής τους με μια μυθική αντίληψη του κόσμου, της επανάληψης και της αναδημιουργίας τους. Στα πρώτα κεφάλαια, που έχουν εισαγωγικό χαρακτήρα, αποτυπώνονται οι απόψεις του συγγραφέα για την επιστήμη της λαογραφίας και...
 Οι συνθήκες δουλειάς στα χωράφια ήταν από δύσκολες έως απάνθρωπες. Αυτό γιατί οι δουλειές της υπαίθρου ήταν και είναι πάντα βαριές και δύσκολες, Γίνονταν γιατί έπρεπε, γιατί ήταν ζωτική ανάγκη, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ο ζευγολάτης έπρεπε να σπείρει το χωράφι του με τα βόδια ή τα άλογα, αυλακιά - αυλακιά, σπυρί - σπυρί το σιτάρι, το κριθάρι, το λαθούρι ή ότι άλλο, με το βοριά να τον διαπερνά και το κρύο και τη βροχή να του τσακίζει τα κόκαλα. Αργότερα θα 'πρεπε να σκάψει τ' αμπέλια με το ξινάρι. Να...
 Τελευταίο στην σειρά (27 Σεπτεμβρίου, του Σταυρού με το παλαιό ημερολόγιο) διεξαγόταν το μεγάλο πανηγύρι των Μαζαιΐκων ή της Κατσάνας, όπως το έλεγαν. Ηταν και αυτό οχταήμερης διάρκειας και συγκέντρωνε μεγάλο αριθμό πανηγυριστών. Τα Μαζαίϊκα (σήμερα Κάτω Κλειτορία) είναι κέντρο της Κλειτορολευκασίας χώρας, με δορυφόρους τα χωριά Μοστίτσι, Κλείτορα, Καστέλλι, Καρνέσι, Χαμάκου, Δούνιτσα, Κάνι, Φίλια, Τσορωτά, Βρώστενα, Άρμπουνα, Καστριά, Πλανητέρου, Τουρλάδα, Αϊ Νικόλα, Βάλτο, Κρινόφυτα, Κόκκοβα, Λυκούρια και Παγκράτι. Ακόμα συνέρεαν σε αυτό άνθρωποι και από τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής προς την Στρέζοβα και την Αρκαδία (Δάρα, Τοπόριστα, Κιούσι, Γκλόγκοβα,...
 Τρίτο στη σειρά ήταν το Καλαβρυτινό πανηγύρι, το μεγαλύτερο κοσμικό γεγονός της ένδοξης και ιστορικής επαρχίας μας. Γινόταν κι αυτό μέσα στον Σεπτέμβριο (18-24) και διαρκούσε έξι με οκτώ ημέρες. Είναι κι αυτό καθαρό δημιούργημα της ανάγκης. Σκοπός του ήταν η εξυπηρέτηση των κατοίκων της περιοχής, μιας περιοχής εκτεταμένης σε ένα γραφικό και εύφορο λεκανοπέδιο, που το στεφανώνουν οι καλλίγραμμες κορυφογραμμές του Χελμού και του Ωλενού, των πολυτραγουδισμένων βουνών μας. Το Καλαβρυτινό πανηγύρι καθιερώθηκε αμέσως μετά την απελευθέρωση του έθνους από τον τουρκικό ζυγό γύρω στο 1832. Ηταν προνομιακό γιατί ήταν...
Αμέσως μετά τα Τριπόταμα άρχιζε το πανηγύρι της Στρέζοβας (Δάφνης), που διεξαγόταν κάθε χρόνο στις 8 Σεπτεμβρίου. Το πανηγύρι της Στρέζοβας είναι το νεότερο από τα τέσσερα μεγάλα Καλαβρυτινά. Καθιερώθηκε γύρω στο 1920 και με το χρόνο ενηλικιώθηκε, καθιερώθηκε και γνώρισε ημέρες δόξας και ακμής, μιας και η Στρέζοβα ήταν ο μεγαλύτερος δήμος της επαρχίας Καλαβρύτων, μεγαλύτερος και από τα ίδια τα Καλάβρυτα. Επρόκειτο για μια κοινωνία ζωντανή και μεγάλη, με αξιόλογα πρόσωπα (πολιτικούς, επιστήμονες, εμπόρους), με σπίτια επιβλητικά και πανύψηλα. Πλην όμως η Στρέζοβα χαρακτηριζόταν πάντα από πολιτιστική καθυστέρηση....
(1-6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ) Το πανηγύρι των Τριποτάμων καθιερώθηκε το 1825 από τον περίφημο «Αγιοπατέρα» Ευγένιο Παπουλάκη, που είναι ο ιδρυτής και κτήτορας της Μονής Τριποτάμων, η οποία είναι αφιερωμένη στην Θεοτόκο. Αρχικά είχε θρησκευτικό χαρακτήρα και τιμούσαν σε αυτό την Αγία Ευφροσύνη στις 27 Σεπτεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο. Μετά το 1925 μετατοπίστηκε στο τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου (23-29) και μετά το 1950 μεταφέρθηκε και γιορτάζεται μέχρι σήμερα από την 1η μέχρι τις 6 του Σεπτεμβρίου, αν και σήμερα δεν υπάρχουν πολλές ομοιότητες με το χτες και ο χαρακτήρας του έχει αλλάξει...
Μια από τις ωραίες εκδηλώσεις των ανθρώπων της δουλειάς και του μόχθου είναι και η χοιροσφαγή, μια χαρά και μια απόλαυση που την γλεντάνε πραγματικά. Ο μεζές και το ωραίο ντόπιο κρασάκι φέρνουν την ευθυμία, το κέφι και την χαρά. Το πανηγύρι της αποκριάς αρχίζει με το Τριώδιο, δηλαδή την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και κρατάει τρεις ολόκληρες εβδομάδες, μέχρι τις «Στουρνές», δηλαδή την Κυριακή της Τυρινής ή της Τυροφάγου και την Καθαρά Δευτέρα. Με τι κρυφή χαρά την περιμένουν οι μεγάλοι την Κυριακή του Τελώνου και του...
 

Transnational Partnerships

Βιοτουρισμός στα Τρίκαλα

bio_trikala_logo

Σας προτείνουμε